Adana tarımının kaderinin 1950'li yıllarda sulu tarıma geçişle birlikte değiştiğini, bir dönüm alandan 100-150 kilo pamuk yerine 350 kilo pamuk alınmaya başlanınca kentin pamuk ağaları ile ünlendiğini anımsatan Doğru, “Kitaplara, filmlere konu olan Adana'nın zenginliği pamuk sayesinde olmuştur” dedi.

MISIR GİBİ ALTERNATİF ÜRÜNLERE YÖNELİM BAŞLADI

Adana'nın pamukla birlikte tarımdan sanayiye dönüşün de başkenti olduğunu anımsatan Doğru, “1970’li yılların sonuna doğru gelindiğinde beyaz sinek ve bunun verdiği zarardan dolayı Adanalı çiftçi bir zamanlar kendini zengin eden pamuğa sırt dönmüştür. Tabii tek neden beyaz sinek değildi. Uygulanan yanlış politikalar, dışarıdan  gümrüksüz pamuk getirilmesi gibi etkenlerle Adana'nın pamuk çiftçisi başka ürünlere yönelmeye başladı” dedi.

“Mesela; Adana Çiftçiler Birliği eski Başkanımız rahmetli İzzettin Özgiray, yurt dışına çıkıp dönüşünde Adana çiftçisine mısır denemeleri yaptırmaya başlamıştır ve mısır pamuğa en büyük alternatif haline gelmiştir” diyen Doğru, şöyle dedi:

“Ardından bazı çiftçilerimiz narenciye bahçeleri tesis etmeye başlamışlar, küçük çiftçiler karpuz, domates ve hububat tarımı ile devam etmişlerdir. Bugün narenciyedeki büyük üreticilere baktığımızda geçmişteki en büyük pamuk yetiştiricileri olduğunu görüyoruz.”

ÇİFTÇİ YILDAN YILA EKİMDEN UZAKLAŞTI

Adana’nın zenginliğinin kaynağı olan pamuk ekiminden yıldan yıla uzaklaştığını ve bir zamanlar Türkiye pamuk üretiminde birinci sırada iken bugün 6'ncı sıraya gerilediğini belirten Doğru, şöyle devam etti:

“Adana’da çiftçilik yapmak aslında çok ayrıcalıklı. Bu yörenin çiftçileri ekim sezonu öncesinde birbirlerine ‘bu yıl ne ekeceksin' diye sorar. Ama susuz bozkırlarda olan bir şehirde bu soruyu sorma lüksümüz olmazdı. Oralarda buğday ve arpa ekersiniz başka şansınız yok. Ama Adana'nın suyu, iklimi ve toprak yapısı ürün desenini zenginleştiriyor. Bu açıdan baktığımızda kendimizi şanslı görüyoruz. Bu potansiyeli iyi değerlendirmemiz lazım.”